Tak naprawdę nie wiadomo kiedy i w którym miejscu dokładnie miała początek historia związana z użytkowaniem okularów lub soczewek kontaktowych. Wiadomo jednak, że na podstawie wykopalisk z czasów Starożytnych znaleziono przedmioty podobne z wyglądu do ówczesnych soczewek kontaktowych. Historia mówi, że najprawdopodobniej używane one były jako amulety lub też jako ekwiwalent pieniądza. Niestety wiarygodność przypuszczeń archeologów nie znalazła potwierdzenia z racji tego, że nie zostały zachowane żadne piśmiennicze lub ikonograficzne przekazy wskazujące zaistnienie prototypu okularów.
Potwierdzonym historycznym śladem używania soczewek korygujących jest wpis rzymianina Pliniusza w Historii Naturalia dotyczący korzystania z oszlifowanego szmaragdu przy czytaniu przez cesarza Nerona (I w n.e.). Przypuszczalnie można stwierdzić, że oszlifowany kamień miał za zadanie korygować domniemaną wadę wzroku cesarza. Antyczna Grecja zapoczątkowała przy pomocy min. takich uczonych jak: Euklides, Heron z Aleksandrii i Ptolemeusz naukę optyki. Już w X w.n.e. w Arabii pojawiły się przyrządy podobne do okularów, a Chińczycy za pomocą patrzenia przez kryształy poprawiali ostrość wzroku.
Okulary korekcyjne w Europie pojawiły się w XIV wieku, a dopiero w XVI wieku zostały znacznie poprawione przez Jana Keplera. Wynalezienie i rozpowszechnienie okularów w Europie przez pewien czas przypisywano florentyńczykowi Salvino d’Armato na którego grobie umieszczono tablicę z napisem: „ Tutaj leży Salvino d’Armato degli Amarti z Florencji, wynalazca okularów. Niechaj Bóg zapomni mu winy” – niestety studia geologiczne nie potwierdziły istnienia takiej osoby. Przypisany do okularów symbol bogactwa i mądrości sprawiał, że stawały się one trudnodostępne ze względu na wysoką cenę. Najpierw były ty to tylko okulary z jednej soczewki.
Pierwsze oprawki okularów tworzone były z drewna, kości lub skóry, a soczewki z kryształu górskiego lub kwarcu z przeznaczeniem do korekcji dalekowzroczności. Dopiero w XV wieku stworzono szkła do korekcji dalekowzroczności. Dwuogniskowe okulary skonstruował Beniamin Franklin. Kolejnymi przełomami w optyce było wprowadzenie plastikowych, a następnie progresywnych soczewek.
Jako ciekawostka okulary przeciwsłoneczne zostały wymyślone w Starożytności przez Eskimosów, a opatentował je w 1752 roku James Escott.
Potwierdzonym historycznym śladem używania soczewek korygujących jest wpis rzymianina Pliniusza w Historii Naturalia dotyczący korzystania z oszlifowanego szmaragdu przy czytaniu przez cesarza Nerona (I w n.e.). Przypuszczalnie można stwierdzić, że oszlifowany kamień miał za zadanie korygować domniemaną wadę wzroku cesarza. Antyczna Grecja zapoczątkowała przy pomocy min. takich uczonych jak: Euklides, Heron z Aleksandrii i Ptolemeusz naukę optyki. Już w X w.n.e. w Arabii pojawiły się przyrządy podobne do okularów, a Chińczycy za pomocą patrzenia przez kryształy poprawiali ostrość wzroku.
Okulary korekcyjne w Europie pojawiły się w XIV wieku, a dopiero w XVI wieku zostały znacznie poprawione przez Jana Keplera. Wynalezienie i rozpowszechnienie okularów w Europie przez pewien czas przypisywano florentyńczykowi Salvino d’Armato na którego grobie umieszczono tablicę z napisem: „ Tutaj leży Salvino d’Armato degli Amarti z Florencji, wynalazca okularów. Niechaj Bóg zapomni mu winy” – niestety studia geologiczne nie potwierdziły istnienia takiej osoby. Przypisany do okularów symbol bogactwa i mądrości sprawiał, że stawały się one trudnodostępne ze względu na wysoką cenę. Najpierw były ty to tylko okulary z jednej soczewki.
Pierwsze oprawki okularów tworzone były z drewna, kości lub skóry, a soczewki z kryształu górskiego lub kwarcu z przeznaczeniem do korekcji dalekowzroczności. Dopiero w XV wieku stworzono szkła do korekcji dalekowzroczności. Dwuogniskowe okulary skonstruował Beniamin Franklin. Kolejnymi przełomami w optyce było wprowadzenie plastikowych, a następnie progresywnych soczewek.
Jako ciekawostka okulary przeciwsłoneczne zostały wymyślone w Starożytności przez Eskimosów, a opatentował je w 1752 roku James Escott.